Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/027

 — Nie...
 — Przepadniemy w tej drodze. On nas policzył.
 — Taj co? Lichego mu nic nie zrobili.
 — Zobaczysz. Taki my nie cało wrócimy.
 Inni, dalsi, potakiwali. Człowiek czarny wciąż szedł za nimi i wciąż się uśmiechał złowieszczo.
 Znał on swoję moc nad wsią, znała go też cała okolica. Był to Czyruk Oksenty. Bano się go o tyle, ile poważano pozornie, bo on „wszystko znał”.
 Było w Hrywdzie kilkoro ludzi, którzy „coś znali”.
 Był „kostopraw” Łuhwyn Chryn, nastawiający zwichnięte lub połamane kości u bydlęcia i u człowieka; był Dmytro Borysiuk, co zamawiał krew; były baby „szeptuchy” od wiatrów i kołtuna, był zamawiacz gadziny Maxym Czmiel; były czarownice, co odbierały mleko; byli znachorzy od złych oczu i uroków.
 Ale wszyscy oni niczem byli w porównaniu z potężnym Czyrukiem. Ten znał wszystkie „dwanaście wiatrów”, ten czarował ogień i wodę, ten leczył każdą słabość, i narzucał choroby, tego słuchały kamienie i wszystkie żywioły.