Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/029

 Wtem na drodze zaczerniała znowu pieszo idąca postać kobieca. Teraz Kalenik ją zdaleka poznał.
 Miała na sobie perkalową pstrą spódnicę i takąż chustkę. Siermięga jej była obdarta i brudna. Szła prędko, śpiewając półgłosem.
 — Dywy (patrz) — zaśmiał się jeden z chłopów — ta już od rana się upiła.
 — Kalenik! — drugi zawołał — toć to wasza Hanna.
 Kalenik, zbliżywszy się do dziewczny, kropnął ją biczem przez plecy. Krzyknęła przekleństwo, obejrzała się i zaśmiała bezczelnie.
 — Ot, chłopców szmat! (dużo) — zawołała. — Podwieźcie mnie.
 — Gdzie się wleczesz? — spytał brat i klacz zatrzymał nieco. — Prr! no, siadaj.
 — Nie chcę. Bijesz — odparła, zerkając na Iwana Żurawla.
 — Siadaj, mówię — powtórzył stanowczo Kalenik.
 Usiadła obok niego — i krzyczała, ilekroć sanie zabiegły.
 — Gdzie się wleczesz, szelmo? — spytał znowu brat.
 — Za służbą do miasteczka.
 — Wypędzili cię z Horska?