Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/030

 — Iii! zapomniałam kiedy. Już trzy razy zmieniam miejsce. Nudno siedzieć na jednem. W miasteczku weselej.
 — Zkąd ty wzięła tę rabą spódnicę? Pewnie ukradła?
 — O! kawalir dał.
 — Jaki?
 — Bo ja pamiętam który! — śmiała się cynicznie.
 — Ty, suczko! — burknął, bat nad nią podnosząc.
 Przelękła, zeszkoczyła z sanek. Przyjął ją na swoje Iwan Żurawel; potem, szamocząc się z nim, spadła. Przyjął Maxym Syluk — i swawolili z sobą wśród ogólnego śmiechu.
 Kalenik nawet się nie obejrzał. Słońce, zaledwie się ukazawszy, zgasło, i siwe zbite chmury zlały niebo z ziemią. W dal tę parobek oczy swe bezmyślnie wlepił i myślał.
 Głodny był, niewyspany, zziębnięty, apatyczny na wszystko.
 U zawrotu do miasteczka Hanna pożegnała z widocznym żalem towarzystwo. Oni skręcili w prawo w las, i ciągnęli dalej a dalej, aż przed nimi step traw się roztoczył. Teraz był biały i martwy z końca w koniec.
 Jak gwiazdy niezliczone, czerniały na nim stogi siana. Było to Perechreście, niezmierzo-