Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/034

 — Ja Ryhor Szczerba, starosta z Zamoroczenia. Do żyda tutejszego jadę — wołu targować.
 — U was siana dosyć?
 — Dosyć u mnie. Drudzy kupują. Ja tylko sól kupuję. Chleb jest, i do chleba jest! Pół włóki pola mam!
 — Aa! — kręcąc głową, wymówił Kalenik zachwycony. — U nas wszystkiego cztery zagony. Podzielili się! Kiedyś, mówią, było także pół włóki.
 — My nie dzielili się: spłacili!
 — Na durniów trafili, co odstąpili ziemi.
 — Ano, udało się! — z uśmiechem chłop odparł.
 — Pół włóki, pół włóki! — szeptał do siebie Kalenik, a oczy jego senne dziwnie się ożywiły.
 — Dwóch chłopców mam i córkę! Takci jeden przy mnie, a drugi w „seminaryum”, na „nastawnika” (nauczyciel wiejski) się kieruje. Córka jak to malina.
 Kalenika mniej to zajmowało. Spojrzał przed siebie.
 — Ot i mój stóg! — rzekł, biczem wskazując. — Było dwa: jeden mój, drugi żydowski. Zima wszystko zje.