Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/043

 — Błądziłem! — lakonicznie objaśnił.
 — Syluka i Żurawla dotąd niéma! — rzekła.
 — Mohe! (czy może być) — zawołał, stając zdumiony.
 — Doprawdy! Zachodzili starzy pytać: czy ciebie niéma?
 — Nu, Czyruk, Czyruk! — zamruczał.
 — Ćo takiego?
 — A no nic. Spotkali my jego, — i popatrzał. Trzeba było wrócić!
 — Pewnie! Dziw, żeś żywy przyjechał.
 — Żyw ledwie! Gdzie diad’ko? Niechby furę złożył, ja zmarzł i głodny!
 — Gdzieby był ten pijanica! W karczmie! — zaskrzeczała baba.
 Z chaty wyszedł tymczasem Kiryk i bezczynnie przypatrywał się sianu.
 — Nu, Kiryk! — zawołał go bratanek — zładuj siano do odryny!
 — Może jeszcze czego! — zuchwale chłopiec burknął — Będę za ciebie robił!
 Zawrócił się i gwiżdżąc wyszedł za wrota.
 — Poczekaj! Dam ja tobie! — krzyknął Kalenik, ale nic nie dał, tylko jął sam siano pod dach znosić, aż zostały znowu puste sanie na podwórzu.