Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/052

zaraz nowe wiadro w komorze i dopasuj do żórawia, a ty, Karpina, słabszemu nie wygrażaj, bo to wstyd.
 Po tym sądzie nastąpiła cisza. Baby podziwiały mądrość Huca, a Kalenik zdumiał. Nawykły w chacie do awantury o lada grosz, do kłótni i buntów, nie pojmował jak stary spokojnie przeniósł stratę wiadra, a jak ci synowie na słowo jego byli posłuszni.
 Matwiej wyszedł natychmiast, a Karpina spuścił głowę i poczerwieniał jak dziewczyna.
 Hubenia podrapał się w swe kudły złotawe, ale nie odchodził.
 — Mam ja do was prośbę! — szepnął.
 — Co? — zagadnął stary.
 — Pożyczcie mi „króbkę“ żyta.
 — Nie macie już swego?
 — Niéma ni garści.
 — To pożyczonem będziecie żyć?
 — A cóż? Kupić niéma za co. Pieniądze poszły na siano, a reszta na drzewo. Sień się zawaliła. A tu prędko i podatki wybierać będą.
 — Licha taka gospodarka — mruknął Huc.
 — Było kop dwadzieścia, ale i rozchód jest. Na magazyn zsypali, na szkołę — a taki i jeść jest komu. Nas dusz sześcioro; a wieprz, a kobyła...
 — Do nowego zboża pięć miesięcy.