Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/053

 — A musi tak! — apatycznie odparł parobek, znowu swe złote włosy wichrząc.
 — I jeszcze o jedno prosić będę! — wahając się mówił dalej.
 — O co? — spytał Huc.
 — Żeby wy Matwiejowi pozwolili nasze „sieni“ postawić. Ja do siekiery niesprawny, a on majster pierwszy.
 — A diad’ko twój? Toż cieśla!
 — Leży chory. Musi umrze! Rany ma na nogach; róża pobiła do kości.
 — To czemuż ratunku nie szuka?
 — Dał Czyruk ziele.
 — Niechby do pani poszedł. Sławnie od róży leczy.
 Kalenik obojętnie ramionami ruszył.
 — Matwieja nie dam, bo służbę ma. Teraz u nas we dworze dostawy kartofli. Nie ma czasu.
 — Ja-by za niego stanął na ten tydzień. Poratujcie, bo sam rady nie dam.
 Matwiej wrócił, ale się do rozmowy nie mieszał. Szczątki wiadra pobitego z sobą przyniósł i oglądał, jakby je naprawić.
 — Chcesz, Matwiej? — spytał ojciec.
 — Niebardzo. Konie mi „pogłumi!“ (zaniedba).