Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/054

 — Boh me; będę pilnował jak własnych. Poratujcie!
 — Jak trzeba, to trzeba — mruknął stary. Jutro on do was z siekierą przyjdzie, a ciebie z sobą zabierzemy. A teraz, chodź.
 Wstał, zapalił małą lampkę, i prowadził za sobą parobka.
 — Masz worek? — spytał.
 Weszli do komory, ogromnej, zamczystej. Kalenik ujrzał beczki ze zbożem i stanął, zawistnie je rachując. U nich na jesieni nawet nie było tyle.
 Huc odmierzył króbkę żyta.
 — Na, bierz! Nam starczy. U nas przednówku niéma. — Wasze gospodarstwo — to nie panowanie, ale marnowanie się! My robimy dla pana, a wy to nie wiecie dla kogo, bo i nie dla siebie.
 Kalenik worek na plecy zarzucił i nic nie odparł, bo usłyszał gdzieś blizko hałas straszny, i uszu nastawił.
 — U nas to? — zamruczał, szybko wychodząc.
 Hubeniów chata z zawaloną sienią, przedstawiała obraz ruiny i nędzy.
 Zwewnątrz rozlegał się krzyk lament, uderzenia głuche, zawodzenie nieludzkie!