Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/060

 Karpina Huc wskazał mu fornalkę Matwieja, tęgą parę ciemnych kasztanów, i skrzynię do kartofli, do której miał konie zakładać, i sam do swej roboty skoczył.
 Wychodzili ze stajni wszyscy, gdy Kalenik pana zobaczył. Ten władzca miał twarz spokojną i wesołą; to tego to owego z parobków zagadnął; na Hubenię spojrzał zdziwiony.
 — Ty co za jeden? — zapytał.
 — To za naszego Matwieja — podchwycił Karpina.
 — Cóż mu? Chory? — z zajęciem pan spytał.
 — Nie, proszę pana, we wsi zajęty.
 Pan dalej nie pytał — i odszedł.
 Stary Sydor, który dowodził, że pan go bardzo szanuje, zdziwiłby się, gdyby posłyszał, jak dziedzic zaraz potem do stodoły poszedł i starego gumiennego zagabnął:
 — Wszak to parobek od Hubeni za Matwieja dzisiaj tu jest?
 — A tak, panie! — odparł stary Huc.
 — Nie mogliście znaleźć kogo innego, Korniło? Złodziejska chata! Młody najrzy, a stary w nocy ukradnie — jak owe koła na jesieni.
 — Nie! — Ten żadnego „kiepstwa” nie zrobi. Spokojny i uczciwy. Żeby innego stryja