Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/066

 — Nie! Nie będę. Boh me nie będę. Nie biegnij. Ile tobie lat?
 — Nie wiem. Matka wie.
 — Chodziły już do ciebie swaty?
 — Nie.
 — Żeby u ciebie pole było, albo dobytek, tobym ja przyszedł, i tę kosę obciął, i namitką przykrył.
 Dziewczyna spojrzała ukradkiem na niego.
 — Nie tybyś jeden wtedy był!
 — A możeby ty mnie wybrała? Powiedz.
 — Co ja mam mówić? Ty bohatyr (bogacz), a ja sierota. Może mnie „spodoba“ kto biedny, to i pójdę — taj kosę dam.
 — A żeby ja biedny był?
 — Toby ja ciebie polubiła może.
 — A jakżeby ty lubiła?
 — Ot, takim-byś nie był, jak teraz. Miałbyś jak śnieg białą koszulę, i odzienie całe, i tak-byś dwa dni bez obiadu nie przepadał.
 — Dobra-by ty była! — zamruczał i zamyślił się.
 A potem nagle objął ją wpół i do siebie przycisnął.
 — A ja-by ciebie lubił mieć. I biłby, żebyś na drugiego spojrzała! — rzekł, dusząc ją w swem niedźwiedzim uścisku.