Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/079

 — Izmat’ (dużo). Wnuków już się nie doczekam, — odparł z lekkim uśmiechem.
 — Czemu? Sto lat żyć możesz.
 — Sto lat?! Żeby z torbą chodzić! Boże broń! Albo to mnie dzieci darmo karmić będą! Wygonią z chaty.
 — Różne bywają dzieci. Mnie Łucysia nie wygoni.
 — Żebym ja matkę miał, żebym miał! Siedziałaby do śmierci przy piecu, i kaszą bym ją karmił. Porzuciła mnie maleńkim. Żeby jej to Bóg darował! Silna była, zdrowa, robocza. Na śmierć jednakże i Czyruk nie poradzi.
 Kogut, zamknięty pod piecem, załopotał skrzydłami zapiał przeraźliwie. Parobek wstał opieszale.
 — Pierwsze kury! — mruknął. Zasiedziałem się bez miary. Ostańcie zdrowe!
 — Szczęśliwie! — odparły obie.
 Wyszedł. Noc była czarna jak smoła. Na progu swej chaty spotkał żyda arendarza z workiem.
 — Co ty ukradł? nechryste! — zawołał.
 — Ukradł? Oddaj coś winien za wódkę na pogrzeb! Ja zastaw wziął od tego pijanicy.
 Chłop w głowę się podrapał, i nic więcej nie mówiąc, wszedł do izby.
 — Co on wziął? — spytał stryja.