Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/093

i spokój powoli usypiały go. Wyciągnął się na gorących cegłach i zdrzemnął.
 Zbudziły go szturhańce.
 — No, czego ty tutaj! — wołał Sydor. — Taki byk będzie się na piecu wylegał! Nu, pójdziesz ztąd!
 Parobczak zerwał się i oprzytomniał.
 — A cóż krowa? — zagadnął.
 — Nic jej nie będzie. Nu, lamentował ty, wczoraj kogo wziąść do Perechreścia. Ot Bóg dał!..
 Kalenik stanął już na ziemi, w środku izby, i milczał. Potem siermięgę narzucił i wyszedł.
 Makuszanki krowinę wprowadziły do chaty, do ognia; okrywały ją własną, odświętną odzieżą, karmiły chlebem.
 Krasia dawała się pieścić i jadła chciwie; spojrzała na Kalenika okrągłem swem okiem i wyciągnęła doń pysk.
 — Dywy! — rzekł ze śmiechem — a to mnie poznała.
 Łucysia przebierała się w ciemnym kącie, stara zaczęła go błogosławić i dziękować.
 — Pobawcie chwilę. Nie mam co dać, to choć wódki z karczmy przyniosę! — zawołała wreszcie i poszła z flaszką.