Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/098

 — Nie, Boh me, nie! Ja trus — powtórzył swoje Kalenik.
 — To dobrze. Dosyć w chacie dwóch złodziei.
 — Bodaj ich palarusz! — zamruczał parobczak.
 — Prosić — nie grzech! — mówił dalej stary. Każdy prosi, najbogatszy i najszczęśliwszy, bo niéma takiego na świecie, coby do Boga i dobrych ludzi interessu nie miał.
 — Alboż Bóg jest? Starzy jego wspominają — może widzieli. Ja nie słyszał jego i nie widział.
 — Durny ty całkiem! — rzekł lakonicznie Korniło, a parobek ani się obraził, ani zaprzeczył.
 Stanęli na podwórzu Huców. Gospodarz się odezwał:
 — Wejdź, powiem tobie słowo!
 W chacie wszyscy spali. Czekała na powrót starego lampka i Ołenia Prytulanki, pilnując, aby wieczerza nie wystygła; podała mu ją, i usiadła w kąciku, zaspanemi oczami, przyglądając się Hubeni.
 — Zapóźniłem się u pana! — mówił Huc, jedząc powoli. Codzień więcej roboty! — Co wasz chłopiec będzie robił latem?
 — Bydło będzie pasł, jak egzament złoży.