Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/106

 — Czyruków Tychon chodzi za Łucysią — zaśmiały się dziewczęta. — Chytra ona, na bohatyra patrzy!
 Kalenik raz drugi się obejrzał. Tak, znachora jedynak to był — bohatyr: mógł sierotę brać — albo mu pola, bydła, czy pieniędzy brakło?!
 Nie spostrzegł się, że go wyprzedzili rówieśnicy i dziewczęta, szedł coraz wolniej — samotny.
 Ci ostatni dogonili go i minęli.
 — Pochwalony! — rzekła Makuszanka życzliwie.
 — Dzień dobry! — mruknął młody Czyruk.
 On coś niewyraźnie odpowiedział i patrzał na Łucysię.
 Milczała, nie podnosząc od ziemi modrych oczu; żary rumieńca miała na twarzy i zakłopotanie okropne.
 Przeszli — parobek patrzał za nimi.
 Złoty warkocz pieściło słońce. Był jak dojrzałej pszenicy wiązanka, taki bujny i ciężki.
 — Czyruków Tychon chodzi za Łucysią! — brzmiało uparcie w głowie parobka. Opanowała go nuda nieznośna, potem cichy, głęboki gniew i mściwość.
 Teraz-by z rozkoszą ten warkocz targał, garściami to złoto żywe wyrywał!