Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/107

 Ciężyło mu coś. Myślał, że to buty nowe, świta, czapka odświętna; wlókł się jak stary.
 Ostatni przyszedł do Bożego domu.
 Kościół był drewniany, zewnątrz jaskrawo pomalowany, wewnątrz nagi. Lud go napełniał po brzegi. Głowa przy głowie, pierś przy piersi — stali wszyscy.
 Gwar panował jak w ulu, popychanie, szamotanie.
 I słychać było urywki rozmów, prowadzonych między sąsiadami:
 — Ta woły, bo woły — byle pasza.
 — Za dwadzieścia rubli siana zjadły.
 — Zasiałem wczoraj owsa króbkę. Nie wiem czy urodzi, bo niż tam pod Osową, a codzień moczy.
 — Wczoraj kobyła się wyźrebiła. Źrebica łysa — jak to malowanie.
 Tu ktoś się wtłaczał pomiędzy nich, więc rozmowa się zmieniła.
 — A cóż jarmark? Widziliście byka?
 — Widziałem, i sprzedałem.
 — Dali sorok?
 — Dali — i baryszu pół garnca.
 — Słyszeliście? Czechów Maxym onegdaj u Chryna dwa sery ukradł.
 — Mohe! Złowili? To durny!
 Śmiech się rozlegał.