Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/111

 Ale już młodżież rzuciła się do odwrotu z hałasem okropnym i tratowała, kogo nie pociągnęła za sobą.
 Słychać było:
 — Puść! Zadusisz! Bodaj ciebie licho zjadło!
 — A dasz porcyą? Zadatek na flis wziąłeś.
 — Boh me! Nie udawaj. Albom nie widział, jak cię Kipryan ściskał!
 — To święto. Niech żyd garniec postawi, a nie, to go ze wsi wyrzucić.
 — Ty złodzieju! szelmo! Wyjadaczu!
 Wysypali się przed kościół. Twarze były czerwone i spocone od zaduchu i ścisku. Na cmentarzu tu i ówdzie zaczynały się bijatyki.
 Blizko drzwi Kalenik spotkał stryja.
 — A co? Byliście u spowiedzi? — spytał.
 — A jakże! — Sydor się zaśmiał tryumfująco.
 — Chytry ksiądz, ale ja jeszcze chytrzejszy. Zachodził on mnie z tej strony, zachodził z tamtej. Pytał prosto i krzywo, godzinę męczył — a taki ja jemu nic nie powiedział.
 — Aaa! — zdumiony zawołał Kalenik, przejęty dla stryja rzetelnem uszanowaniem. — On i mnie męczył tamtej niedzieli, ano ja durny mówił ak na wszystko!