Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/114

bo psy jak tę kostomachę (szkielet) zobaczyły, łają jak wściekłe.
 Ogromny, homeryczny śmiech ogarnął karczmę ludźmi natłoczoną.
 Czyruk poskoczył z miejsca.
 — A nu, pomocujem się! — krzyknął, zwijając pięści.
 Rzucili się na siebie. Rozległy się głuche razy.
 Kobiety zbiły się w kąt, krzycząc; mężczyźni po każdym mocniejszym ciosie śmieli się z rozkoszą.
 Tak na tokach wiosennych w głuchej puszczy biją się dwa głuszcze-współzawodniki, a reszta, ostąpiwszy plac walki zdaleka, oczekuje rezultatu, nie pomagając ani broniąc.
 Pomimo wątłej postawy, Tychon, złością podniecony, bronił się dzielnie w niedźwiedzim uścisku Kalenika.
 Leciały garściami to płowe to czarne włosy, to jeden to drugi przypadali do ziemi i porywali się znowu, u jednego i drugiego krew była na twarzy i odzież potargana.
 Nareszcie Hubenia za piersi porwał Czyruka, podniósł w górę, i cisnął z impetem o ziemię.
 Straciwszy grunt pod stopami, Tychon runął, krew mu się rzuciła nosem i ustami, pozostał nieruchomy.