Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/118

 Chodziło mu po głowie, żeby bydło wykraść nocą, ale się bał — żeby iść do pana, ale nie śmiał.
 Więc stał o słup oparty, spoglądając na podwórze.
 Parobcy właśnie poili konie, i widział Huców postrojonych, uwijających się żywo i wesoło około stajen.
 Wśród nich stary Korniło przesuwał się poważnie, to napominając, to ucząc, to chwaląc.
 Godzinę, dwie stał Kalenik. Zdawało mu się, że z chlewa gdzie spędzono chłopskie bydło, jego woły porykują, skarżąc się i prosząc ratunku.
 Zebrało się więcej gospodarzy. Stali razem i z cicha gwarzyli, rozdrażnieni. Kalenik słuchał tylko.
 — Naco ten dwór? Żeby pana nie było, nie byłoby szkody.
 — Na złość nam zasieli koniczynę pod wsią!
 — Gwałtem grabią. Byle przedniemi nogami stanęło na granicy, zabierają.
 — Choroba na polowego!
 — Bo trza się zebrać nocą i dać mu pamiętne.
 — Dopóki my tu będziemy stali?
 — Do pana idźmy!