Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/119

 — Boh me! Nie chcę! Niechaj zdycha „statok“!
 Stali jednak pomimo pogróżki. Kalenikowi na płacz się zbierało.
 Aż oto sam pan się pokazał. Zbliżył się do stajen i Karpiny Huca zawołał:
 — Skocz-no chłopcze, na poddasze śpichlerza — rzekł. — Zdaje mi się, że tam sowa ma gniazdo. Zrzuć je. Coraz mniej gołębi widzę.
 Karpina pobiegł na śpichlerz, a pan chłopów ujrzał i zagadnął:
 — Czego wy ludzie?
 Zaczęli tedy wszyscy do nóg mu padać, po rękach całować, i lament podnieśli pokorny.
 — Miłościwy panie, my wedle szkody. Ino się bydlę przez wał przebrało, zabrali. Nijakiej szkody niema. My pańskiego bardziej, niż swego szkodujem, pastuchów wysiekli. Ulitujcie się! Ten pierwszy raz darujcie!
 — Niech tam! — machnął ręką pan. — Dajcie po pięć kopiejek polowemu i zabierajcie bydło.
 — Miłościwy panie, to krzywda! Nijakiej szkody niéma. Darujcie ten raz! — jęczeli dalej.
 Pan się roześmiał — smutno i pogardliwie zarazem.