Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/120

 — Przecie ja darowuję. Te pięć kopiejek należy się stróżowi! — rzekł. — Cóż więcej mogę wam zrobić?
 Spojrzał po nich i do kieszeni sięgnął.
 — Cóż, chyba dam wam te pięć kopiejek gościńca za stratowany rzepak i koniczynę. Niech i tak będzie!
 Śmiał się.
 W drzwiach stajennych stał Korniło Huc i patrzał ponuro na chłopów.
 — No — dodał pan — ty Czech, masz dziesiątkę.
 Czech rękę wyciągnął i wziął.
 — Ty Syluk! Masz!
 Wziął i Syluk.
 Huc splunął raz i drugi.
 Pan się wciąż śmiał i dawał.
 Nareszcie na Kalenika przyszła kolej.
 — A i ty tutaj, Hubenia? Czemóż to nie twój stryj przyszedł? Jest jeszcze kilka indyków. No, masz i ty dziesiątkę.
 Kalenik oczy podniósł i ujrzał Korniłę i Matwieja, przyglądających mu się dziwnie.
 Wtedy mu coś się stało, jakby srom, którego sobie nie potrafił wytłómaczyć, i o krok odstąpił.
 — Ja nie chcę! — rzekł głową trzęsąc.
 — Dlaczego? bierz, kiedy tamci wzięli.