Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/121

 — Ni, nie wezmę! — powtórzył jeszcze dalej się usuwając. — Dam swoję dziesiątkę!
 Dobył z zanadrza chustkę, w której rogu zawiniętych miał parę miedziaków, i poszedł za innymi.
 Pan zbliżył się do Huców i rozmawiali z sobą przyjaźnie.
 — Ten coś wart, choć głupio wygląda.
 — Wart. Ino się popsuje. Dobry kiedy między złych wpadnie, albo zmarnieje, albo gorszym od nich się stanie. Ten dobry!
 — W służbę nie chce iść do nas?
 — Nie. Za rok przyjdzie!
 — Zkąd wiecie, bat’ku? — wmieszał się Matwiej.
 — Zobaczysz.
 Uwolniono bydło. Za tabunem szli chłopi, ostatni — Kalenik.
 Mijając śpichlerz zobaczył Karpinę, niosącego troje sowiąt z gniazda wydartych, śmiesznych do kotów podobnych.
 — Daj mnie! — rzekł.
 — Na co? Zjesz? — zaśmiał się Huc.
 — Nie. Dzieciom zaniosę, niech męczą!
 — Weź!
 Rozeszli się, i Kalenik z bydłem ku wsi pociągnął. Wieczór się słał, nabrzmiały parami