Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/129

 — Tak, całkiem puścili? — niespokojnie badał ojciec, dobrze jego mowy nie rozumiejąc.
 — A jakże! Bilet dali. Czysto trzy lata przesłużył, ni razu na karze nie stał.
 — I piechotą szedłeś?
 — Po żelaznej drodze jechał — tyle świata! Myślicie, że to ja w powiecie był? Stali w grodzie wielkim Nowozybkow, wiecie? Tej zimy u rotnego ja służył. Dobrze było. Piechotą z powiatu idę. Zmordował się!
 — Kalenik, skocz-no po wódkę i śledzia i bułki! — zakommenderował Sydor.
 — Dajcie lepiej swego chleba! — rzekł Sacharko.
 Widział ja wiele rzeczy, co wam się i nie śniły, ale co chleba swego, to nie widział trzy lata.
 Kalenik pobiegł do karczmy, po drodze sąsiadom opowiadając wieść radosną.
 — Przezimowali, a wiosną puścili! — powtarzał. Taki gładki (tłusty), jak harbuz powrócił. Do kosy — do sochy!
 Sąsiedzi zeszli się do Hubeniów. Byli tacy, którzy synów mieli w tym pułku, inni przyszli przez prostą ciekawość i w nadziei kieliszka wódki.
 Sydor szczodry był. Pili wszyscy.