Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/135

 — Kto? — spytał ramionami ruszając.
 — Ot, żonka twoja młoda! — szepnęła.
 — Mohe, a mlona na żonkę niema w chacie?! — burknął ponuro, rzucając pierwszą garść siemienia.
 — O Jezu! Bić ją będziesz?
 — Albo ja ją na lubienie wezmę. Do roboty? A do pola jej wara!
 Szedł bruzdą i lśniące ziarnka wielkim rzutem ręki na zagon ciskał. Patrzała za nim.
 — To dobrze, że u mnie pola, ni statku (bydła) niema — rzekła.
 — Czemu? — zdziwił się, stając.
 — Bo ty-by mnie wziął i bił! — uśmiechnęła się.
 — Ciebie? — twarz jego nieco pojaśniała nieco. — Tobie-by ja trzewiczki do pościeli zdejmował. Choćby się upił, toby ciebie nie tknął! Boh me!
 Dziewczyna podniosła fartuch do oczu i odwróciła się, nic nie odpowiadając.
 On dalej siał jakby zawstydzony.
 Skończył wreszcie i ostatnią garść w krzyż na wiatry rzucił.
 — Rodź, Boże! — rzekł, uchylając kapelusza.
 Łucysia przeżegnała się nabożnie.