Ta strona została przepisana.
— Rodź, Boże i tobie stokrotnie! szepnęła, odchodząc na dworskie pole.
Parobek począł nasienie bronować i zębatą broną trzęsąc, zcicha zaśpiewał:
Oj czas, pora, matko,
Drużbów sobie szukać.
Nasiałem ja żyta:
Niéma komu pożąć.
Nasiałem ja żyta:
Niéma komu pożąć,
Przyjdzie nocka ciemna:
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
Wakacye Sacharka trwałyby dłużej jeszcze, ale pewnego wieczora Kalenik się okaleczył nie ciężko, bo tylko jeden palec sobie odrąbał, drwa na podwórzu szczapiąc.
Tamci wieczerzali właśnie. Machnął nieostrożnie siekierą i syknął zcicha. Ostrze rozpłatało rękę lewą, krew bluznęła obficie.
Więc parobek siekierę rzucił, wszedł do izby i, nic nie mówiąc, w popiół gorący ranę zanurzył.
Gdy długo bawił u komina, Sydor to zauważył.
— Co ty tam robisz?
