Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/144

 — To ja się ożenię! — rzekł Sacharko.
 — Czemu nie! Rychor tak mówił! — potwierdziła swacha. — Opuszczać nie warto. Daje krowę, byczka, trzy owce, cztery „bodnie“ odzieży. Dziewka, jak ją wiecie, gładka, czerwona, zdrowa, a pracowita okrutnie. Szczęście wam w ręce lezie!
 Chłopom oczy zabłysły.
 Spojrzeli po sobie ojciec z synem, i zrozumieli się.
 — Tak i będzie! — zdecydował Sydor — Niech ją Sacharko bierze! Lata bez baby nie przeżyjem.
 Kalenik słuchał, i milczał.
 Bratanek do niego się zwrócił.
 — Czuj, Kalenia! — zawołał. — Tobie wszystko jedno. Popierze moja żona tobie bieliznę, jeśli nie umrzesz. Na jesieni znajdziesz sobie drugą.
 — Bierz. Ja tobie jej nie szkoduję! — odparł.
 — To, nie czekając, jutro „zapoiny“ zrobimy! — zawołał Sydor.
 Tak się to zdecydowało.
 Nazajutrz, gdy Kalenik jak zwykle sam w chacie pozostał, skrzypnęły drzwi nieśmiało.
 W progu stanęła Łucysia, tak zawstydzona, że ino jej oczy widać było zza rumieńca.