Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/145

 — Dzień dobry — cichutko szepnęła.
 Parobek mozolnie się dźwignął i siadł na pościeli.
 Popatrzyła na niego, i łzy jej się rzuciły do oczu, i ręce załamała.
 — O Jezu! Co z ciebie się zrobiło! — szeptała.
 — Umierać trzeba! — odparł obojętnie.
 — Bożeż mój, Boże! Koszula na tobie jak ziemia, czarna.
 — Bo do ziemi pójdę. Nijakiej rady niema.
 — Radził się ty u Kirylichy?
 — Radził u wszystkich i we wsi i na okolicę. Nawet do Kończyc wozili mnie, kiedy już noga nogi nie zechciała mijać. Jedno powiadają: „uczyna“. Ale taka mocna, że ratunku dać nie mogą. Co robić! Raz sądzono rodzić się, raz umierać!
 — A u kabalarki ty był? Na straży?
 — Nie. Nie zdążał!
 — Ja była — nieśmiało przyznała się.
 — O mnie?
 — O ciebie. Piwnia (koguta) zaniosła, taj całą prawdę wiem.
 — Nu? — zaciekawiony spytał.
 — Kiedy boję się tutaj stać. Kto wejdzie i źle pomyśli. Ja do waszej najmitki przyszła berda pożyczyć.