Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/146

 Kalenik z mozołem stanął na nogi i, czepiając się sprzętów, wpółzgięty, wyszedł przed chatę. Tam na przyzbie siadł, przygasłemi oczyma na dziewczynę patrząc.
 Ona opodal stanęła, i tak ich każdy mógł zobaczyć.
 — Nu. Teraz mów!
 — Kabalarka poznała, że to „uczyna“. Tak rozpowiadała gładko: Czarny człowiek zrobił, mówi, za to, że jego pobili. Czujesz? To Tychon, a nie on, ale bat’ko jego, za tę bitwę w karczmie, pamiętasz? Naco ty jego zagabał! Bożeż mój, Boże! — zaczęła znowu płakać.
 — Zagabał? — powtórzył Kalenik. — Nu, prawda. Niech za tobą nie chodzi, póki mnie na Kniazie nie wywiozą. Boh me, niech nie chodzi!
 Dziewczyna postąpiła krok naprzód.
 — To ty durny! Wczoraj u mnie Tychona swaty były.
 Parobek głowę podniósł.
 Twarz jego obrzmiała, żółta, przybrała wyraz osłupienia i goryczy.
 — To ty taka? Na, niech on ciebie weźmie, niech jego bat’ko mnie zamęczy! Popamiętacie. Nie minie ta noc, żeby ja do was