Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/147

z Kniaziów nie przyszedł. Mało mnie życia, ale wam jeszcze mniej wesela!
 — Kalenik! Skręcił się ty? Duru się najadł? Jak pies, co na sianie leży, i sam nie zje, i koniowi nie da.
 — Niechaj i tak! — mruknął, i po chwili spytał. To już zapoiny były twoje?
 — Nie! — odparła.
 — Czemu?
 — Bo nie chcę. Maty wybiła nawet. Boję się do nich iść, między znachory! A ty, bierzesz Szczerbiankę?
 — Nie. Sacharko bierze.
 — A ty?
 — Co ja? „Merec“! (trup). I taki nie chcę! — ciszej zakończył.
 — Nie umrzesz, nie! — mówiła kabalarka. Ratunek jest, tylko już nie od znachorów; Czyruk nad wszystkich mocniejszy. Tobie pomoże taki, co lacki krzyżyk nosi.
 — Krzyżyk? Toć i ja noszę!
 — Nie taki. Znachory nad Lachami mocy nie mają przez te krzyżyki. Oni ich nie kupują u gałganiarza, jak chłopi, tylko zkądsiś wożą. Tak mówiła kabalarka. Tobie chyba pani ratunek da.