Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/148

 — Mohe! — zaciekawiony słuchał parobek. — Bo to ona zechce! Diad’ko indyki ukradł. Ona mnie jeszcze do reszty otruje.
 — To ja dla siebie poproszę. Rozpowiem tak i tak. Lik (lek) dostanę, taj tobie dam.
 — Dobra ty! — szepnął.
 — Nie umieraj ino! — rzekła, żałośnie nań spoglądając. — Nie na śmierć ja tobie koszule prała.
 Skryła się ze łzami w cień drzwi.
 Południe było, i bardzo ciepło, woń obornika i świeżej ziemi mieszała się z czeremchowem kwieciem.
 Słońce uderzało w obnażoną, wyschłą pierś chłopa, obejmowało jego zbolałą głowę.
 Wieś w polu była, i cichość panowała po zagrodach, bocian klekotał na stodole Hubeniów, pszczoły obierały pyły z liści kwiatów na gruszy przed chatą.
 — Łucysiu! — zawołał parobek.
 — Czego?
 — Jak ja nie umrę, to ja ciebie wezmę na jesieni.
 — Ty? Mutysz (kłamiesz).
 — I Boh me!
 Zamilkli, nie patrzali na siebie.
 — Żeby do sianokosa pozdrowić — szepnął parobek.