Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/151

leniku i mowy nie było: z posłania swego nawet oczu nie rozwierał i głosu nie podnosił.
 Sydora siostry mąż, Dudar, został wybrany marszałkiem weselnym; swojak, Kalistrat Suprunik, starostą; Kiryk miał także swą wielką rolę: brata pana młodego.
 Swacha najdumniejszą była i gadała za trzech.
 Wtedy Sacharko raz pierwszy matkę wspomniał.
 — Ciotka za matkę będzie! — zdecydował Sydor.
 Nakładało to na Dudarychę dużo pracy; ale i honor był nielada, więc przystała z radością.
 Po naradzie rozeszli się wszyscy. Chatni położyli się spać.
 Około północy drzwi skrzypnęły. Nikt tego nie słyszał, tylko Kalenik, bezsenny. Ciche, bose kroki zbliżyły się ku niemu.
 — Kto tam? — spytał. Myślał, że to Łucysia z lekarstwem. Dawno jej nie widział.
 — To ja! — odparł cichy głos.
 — Kto ja?
 — Hanna.
 — Czego ty? — zdziwiony zagadnął.
 — Gadali ludzie, że wesele będziesz odprawiał! No, to i przyszłam pohulać!