Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/153

 Sacharko tedy zrzucił swe zagraniczne szaty. Dano mu nową koszulę, odświętną Kalenika siermięgę, i poszedł do dziewki.
 Przyjęto go wódką i kiełbasą. Tatiana nie dała się z pod pieca wyciągnąć. Narzeczony przepił do niej. Odwracając się i krzywiąc, wypiła kieliszek; dał drugi, odmówiła.
 — Pij-że, durna! — zachęcał.
 — Upiję się, nie chcę!
 — Nie kłam. Takaś mocna i czerwona! Wiadro-by tobie dać wódki. Na, pij!
 Wypiła nareszcie. On tam przy niej u pieca pozostał, i zabawiali się, popiołem siebie osypując ze swawoli i szamocząc się.
 Zabawił długo w noc, i pijany wrócił. Od tego dnia żadnej roboty nie tknął, chyba przez zabawę.
 Na zapowiedzi dwa złote dał, a ona ze swej strony białą namitkę księdzu zaniosła.
 Potem poszli we dwoje na pacierze, i wracali społem przez zboża w kłosie, czasem zupełnie źdźbłami zakryci.
 W chatach tymczasem roboty było huk.
 U Hubeniów wypędzono Kalenika do odryny, by nie zawadzał w ciasnej izbie, którą bielono i myto, i doprowadzono, ile się dało, do zupełnego porządku.