Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/170

 Ucichła muzyka, rozpierzchli się biesiadnicy.
 Grdy Kalenik wrócił do chaty, spali wszyscy, gdzie kto padł — pijany lub trzeźwy.
 Śmiecie, błoto i swąd napełniały izbę.
 Dudarycha dobywała z pieca korowaj.
 Olbrzymi był, wysoki, na środku i po bokach oblepiony szyszkami z ciasta.
 Dudarycha położyła go na wieku od dzieży, na sianie i na obrusie, i postawiła na stole. Poczęła potem wołać Hanny, ale tej nigdzie nie było.
 Wezwała więc Kalenika do pomocy, i sprzątnęli komorę, gdzie walały się resztki jadła. Odpoczynek trwał krótko, bo już około południa przyszły korowajnice ze śpiewem, rutą, czerwonemi tasiemkami i barwinkiem, i okryły korowaj, że wyglądał jak gaik.
 Zbudził się Sydor, Sacharko, odnalazła się Hanna, zaczęto gotować obiad, krzątąć się, nawoływać.
 Z procesyą wyniesiono korowaj do komory.
 Znowu lała się wódka w wiecznie spragnione gardła, znowu sień i podwórze były pełne, znowu rzępoliły skrzypce.