Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/180

 Chyliła się do ziemi przed każdym, młodym i starym, jakby Hrywdę całą prosiła o łaskawe, dobre przyjęcie.
 Na dworze tymczasem noc się posłała. Weselnicy wysypali się z chaty, zaczęły się śmiechy i dzikie skoki.
 Korowodem poprowadzono państwa młodych do stodoły — i zamknęły się za nimi skrzypiące, spaczone wierzeje.
 Zresztą nikt o śnie nie pomyślał. Pito i tańczono, i wielkie wrażenie sprawiło ukazanie się Oksentego Czyruka.
 Przed nim rozstąpili się wszyscy. Sydor do komory go zaprosił, częstował, karmił, poił.
 Chuda ta, czarna postać miała w sobie coś rzeczywiście przygnębiającego.
 Z pod brwi ogromnych kolący wzrok szedł aż w duszę tego, na kim spoczął.
 Poczęstunek przyjął, wypił i obejrzał się wkoło, do kogoby przepić.
 Ten i ów bliższy cofał się, i za plecy sąsiada się krył, a i Czyruk snadź nikogo godnego nie dojrzał, bo kieliszek odstawił i, na ławie usiadłszy, zabawom się przyglądał.
 — Kalenika naszego nie widać — rzekł do Sydora.
 — Chory szelma leży.
 — Czemuż do mnie nie przyszedł po radę?