Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/181

 — Pani jego w kuracyą wzięła.
 — Pani! — spluwając, znachor mruknął. — Są mocniejsi od pani.
 Karpina Huc nieopodal stał, wódką i zabawą rozochocony. Dosłyszał, i wnet za dwór kochany się ujął.
 — Wiadomo! — rzekł, śmiało na Czyruka spoglądając — jest czort — mocniejszy! Ino że jego nikt się nie boi, co rozum ma, taj z Bogiem trzyma.
 — Mądry ty — młody Laszek! — burknął Czyruk. — Bacz, byś prędko nie zgłupiał.
 — Chyba mi wy duru dacie! — zuchwale parobek się odciął.
 — Et, u bogatego jest i dur w zapasie.
 — Kiedy to smaczne, a w komorze trzymacie, to obejrzyjcie, czy go wam wasz Tychon nie wyjadł do dna.
 — Cyt-że, cyt! — zaczęto uspokajać chłopaka.
 — Niech ta mi dworu nie zaczepia!
 Odciągnięto go na stronę.
 — Na, weź skrzypce i graj!
 — Graj, graj! — zaśmiał się wzgardliwie Czyruk. — Niedługo będziesz grał.
 Karpina smyczkiem parę razy pociągnął, wtem pękła struna.
 Naciągnął drugą — pękła druga.