Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/188

 — Z tobą mnie dobrze będzie.
 — Czemu nie! Byleś jeść na porę dała, to i pomogę, kiedy będzie trzeba. Bez baby źle było w chacie.
 — A ty czemu mnie nie wziął?
 — Szuchta (febra) mnie zjadła. Na jesień odłożyli moje wesele.
 — Szkoda! — szepnęła, spoglądając po nim. Trzymał w ręku powróz i bicz, ale zdawało się jej, że nie biłby dla swawoli.
 — To ty i nie weselił się?
 — A nie. Ledwie mnie pani odratowała.
 — Spać idziesz?
 — A cóż? — Woły napasłem, to się przyłożę do świtu.
 Weszli do chaty.
 Parobek lulkę zatlił i, ścieląc sobie siermięgę na ławie, pacierze wpółsennie mruczał. Kobieta ociągała się z odejściem.
 — Szmat u was lnu nasieli? — spytała.
 — Dziesięć garncy.
 — Moja dola, tak mało! A czemże ja was, tyle dusz, obszyję?
 — Ta myśl pierwej, jak go dopatrzysz.
 — A owiec dużo macie?
 — Siedmioro.
 — Mało! To i na pasy wełny nie wystarczy, a tu wam sześć siermięg trzeba na zimę. —