Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/193

 — Czuj, Łucysia! wiesz ty, ile mamy do Piotra Niedziel? — spytał.
 — Będzie cztery — odparła, oprzytomniawszy.
 — A od Piotra do Spasa?
 — Oj pewnie ze sześć!
 — A potem do Splenia tydzień.
 — Co ty rachujesz? — zagadnęła zdziwiona.
 — Ile Niedziel do Bogosława!
 Zarumieniła się radośnie, a on, nie patrząc na nią, dopowiedział półgłosem:
 — Bogosław — swaty rozesłał.
 — Jeszcze szmat czasu, szmat! — szepnęła.
 — I szmat roboty.
 I znowu umilkli. Ona poczęła myśleć, że bodnie jej jeszcze niepełne, i że wstyd mieć będzie ze swą mizerną chudobą przy dostatkach Tatiany; on się zmarkocił myślą, że wesele Sacharka opróżniło zapasy i grosze; że dużo, dużo potu trzeba i mozołów, zanim zbierze kilkadziesiąt rubli na swoje gody.
 Tak sobie plan snuł: Sacharka zostawi przy domu, a sam na zarobki się rzuci. Do dworu z kosą, do lasu z siekierą.
 Teraz żałował, że się wiosną na „flis“ nie zgodził, ale się lękał daleko odchodzić.