Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/194

 Trus był zawsze.
 Łucysię nowe skrupuły opadły:
 — Swarliwa, powiadają, wasza Tatiana — rzekła.
 — At! jak wszelka baba. Nie dośpi, nie doje przy robocie, to i krzyczy! Jak Sacharko raz, drugi obije, to tę rezykę straci.
 — Nie bił jeszcze? — zdziwiła się.
 — Nie. Z początku łaską i dobrocią! Wczoraj nawet, jak Mokrenię oparzyła, a ojciec począł łajać, to na ojca się wyzwierzył. Tymczasem spokojnie.
 — Ona będzie silniejsza ode mnie!
 — To co? Ciebie nie zagabnie, bo jej nadto samej ciężko! Będzie ciebie szanowała!
 — Taki mi strach!
 — Czego? Plecy moje szerokie. Zakryję ciebie, i takiego, Boh me, ubiję, ktoby cię zagabnął.
 Przez księżyc przemykały chmurki małe jak białe gołębie; wjechali na most wysoki nad rzeką, ujętą z obu stron groblami.
 Kalenik biczyskiem naprawo wskazał.
 — Ot i Perechreście! — rzekł.
 — Wielkie ono.
 — Cały świat. Końca ja nigdy nie widział.
 Niewyraźnie czerniały obszary traw, gwarne od mnóztwa błotnych śpiewaków; biła od