Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/195

tych łąk świeżość i surowa woń wilgoci, opary się nad niemi nizko słały.
 — Ty tutaj nigdy nie była; ja już jedenasty rok koszę, i wszystkie wychody znam, i wszystkie „zajmiska“ na pamięć.
 — To zawsze w jednem miejscu kosisz?
 — Każdy, jak dobrze trafił, z roku na rok wraca. Nam dobrze się udało!
 — To na połowę kosisz?
 — Nie, na trzeciak. Dwa stogi żydowi, jeden za robotę. Trzy ruble gotówką płacą, a potem jego część zimą do dworu odwieźć trzeba, zanim moją zabrać pozwolą. A ja nigdy nie odwożę, bo wszystko kupuję, com zrobił. Towaru szmat!
 — Ciężko! — szepnęła z ubolewaniem.
 — Nie poradzisz, kiedy mus — odparł ze spokojną rezygnacyą.
 Żywot go nauczył ciężary dźwigać: nie buntował się, ani narzekał. Uchodzony był i wciągnięty do bezustannego trudu, jak ta jego klacz gniada do chomonta i hołobli.
 Łucysia go pierwsza pożałowała może w życiu, bo aż się zdziwił na jej ton żałosny.
 — Za twoje staranie i cichość panowanie tobie należy, taj odpoczynek!
 Ruszył obojętnie ramionami.