Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/200

 — Szelma żyd oszukał na żelazie! Trzeba klepać, bo krzywe.
 — Wiadomo, głupiemu tak zawsze! Niechby mnie spróbował oszukać! Ja zeszłego roku godzinę przy kowalskim wozie stał, targował, nic nie kupił, a trzy najlepsze do domu przyniósł. Ot jak! — zaśmiał się Sydor.
 — Udało się — mruknął Kalenik.
 Łucysia już miała wieczerzę gotową, ale oni ledwie jej tknęli. Pokładli się w szałasie, nakryli siermięgami, i posnęli jak drewna, na Kalenika resztę zdając.
 On klaczy dopatrzył, i na noc do dębu uwiązał, on drzew urąbał, a potem przy ogniu począł kosę klepać, rozmawiając z Łucysią.
 — Postoły masz?
 — Nie.
 — To ci splotę, bo pojutrze z grabiami pójdziesz. Czemu się spać nie kładziesz?
 — Boję się gadziny.
 — Ot, durna! Gad do ognia nie przyjdzie.
 — Straszno czegoś.
 — Czego? Byle ogień. Wszelkie złe dymu się boi, i wilk, i wiedźma, i „ci“, spij!
 — A ty?
 — Ja jeszcze kosę naklepię, taj legnę!
 Ułożyła się niedaleko niego, i nim zasnęła, widziała jego pochyloną twarz, i jasne ku-