Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/202

rączka opadła. Był jednak tak słaby i przelękły, że odtąd ani grabić, ani kosić nie chciał.
 Aż wreszcie pewnego dnia zginął Kalenik. Sydor z Łucysią rozpoczęli pierwszy stóg składać, a parobek sam kosił owego dnia. O południu zaczęto go wołać bezskutecznie.
 — Zasnął! — zdecydował stary.
 Ale dziewczynę nieokreślony niepokój trapił. Jedząc, wyglądała i nasłuchiwała.
 — Didu! — ozwała się — nie może to być, żeby on przy robocie zasnął. Uchowaj Boże, nieszczęścia!
 — Jakiego! Detyna on, czy baba pijaczka! Żeby i wilki opadły, toby się nie dał. Szelma zhultaił, i basta!
 Dziewczyna umilkła, ale po chwili wróciła uparcie do swego przypuszczenia.
 — Boh me, jemu coś złego się stało! Pójdźcie, didu, zobaczcie!
 — A gdzież on został?
 — Ot tam za łozą słyszałam niedawno, jak kosę ostrzył.
 — To i ja tam nie pójdę, bo zagrzązko na moje stare nogi.
 — To ja pójdę!
 — Idź, kiedy ci życie niemiłe.
 Łucysia zakasała spódnicę i pobiegła.