Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/208

trzał, jak nie należy? To ty za to taka dla mnie? Idź, jak chcesz, ale z tego tobie złe wyjdzie: ludzka obmowa!
 Łucysia opuściła ręce i płakała.
 — To ty mnie nie łaj! — szepnęła.
 — Tfu! Jaki czort! Ty królewna, czy panienka ze dworu?
 — Ty mówił, że nie będziesz łajał.
 — Nu, mówił. To zapomniał — i co! Trzeba było zaraz przypomnieć.
 — Kiedy mnie taki żal porwał, i wstyd.
 Zawrócił, a ona szła za nim.
 — Tobie żal i wstyd, a mnie co? Robotnik to z chłopca, albo ze starego? Tydzień nie upłynął, a ja sam został z kosą, a ty druga z grabiami. Toż ja bez ciebie tutaj przepadnę!
 — Nie biadaj, zrobimy i we dwoje wszystko — pocieszała, dumna z jego ufności.
 — Nie uciekniesz?
 — Nie. Choć do Pokrowy zostanę.
 — Ja dumał, że ty nie całkiem szelma!
 Wróciła tedy, i odtąd znowu była zgoda.
 Hubenie, wystraszeni jej buntem, przestali wymyślać.
 — Wiadomo: babę latem trzeba głaskać! — zdecydował Sydor.
 W sobotę wieczorem złożono naradę.