Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/210

kleista, spadając na ziemię. A na ziemi leżał kawał chleba, a na nim trojak miedziany zaśniedziały i cieczą tą oblepiony.
 — Co to? — spytała Łucysia bardzo blada.
 Parobek przerażone oczy wkoło obrócił.
 — Cyt! — szepnął — to znachorskie sztuki. To na kogoś zaklęte!
 Łucysię lęk okropny zdjął: uciekła, nie oglądając się, ani krzycząc.
 Kalenik pozostał długo, i ledwo wieczorem wrócił. Rozmawiali szeptem po wieczerzy.
 — Widziała ty, jak ten chleb się wił, by żywy; słyszała ty, jak on stękał, jak człowiek śmiertelny?
 — I Boh me! Ja widział i słyszał. Tak myślę, dopilnuję kto po to przyjdzie; choćby i trzy dni siedzieć — wytrzymam. Aż oto w sam zachód słońca przyszedł Oksenty Czyruk, gadzinę odwiązał, ów chleb i trojak zabrał w chustkę — taj poszedł.
 — Bożeż mój? Naco to jemu! Toć grzech tak chleb bezcześcić!
 — Wiadomo, że grzech. To też taki znachor nigdy swoją śmiercią nie umiera.
 — Mohe? A jakże?
 — „Ci“, jego biorą żywcem!
 — O, Jezu! — wrzasnęła, przysuwając się do niego.