Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/217

wiązki tak prędko, że czasem tchu jej brakło, i ginęła w sianie.
 Zwijali się na wyścigi, kto więcej, kto wyżej, rzucając wraz z sianem żarty dziewczynie, której krasna spódnica migała jak kwiat.
 Stóg się zwężał ku górze. Chmury opadały na słońce; począł wiatr targać siano z wideł, i grom daleki bił jakby werbel na burzę.
 Ale chłopi już żartowali sobie z ulewy.
 Sacharko po każdym grzmocie gwizdał.
 — Bębnij i graj — czartu muzykę! — śmiał się.
 — Złaź, Łucysia! — krzyknął Kalenik.
 — Widły ci dam! — dodał Kiryk ze śmiechem.
 Dziewczyna zawahała się sekundę — i skoczyła.
 Kalenik ją w powietrzu utrzymał, i postawił na ziemi.
 — Na, pij! — rzekł, podając dzbanek z wodą. Dałbym ci wódki: takeś się dobrze sprawiała!
 Czerwona była jak upiór. Podziękowała mu za pochwałę uśmiechem wesołym, i piła chciwie.
 Mężczyźni skręcili długi sznur z siana, i przerzucili go przez stóg na krzyż. Był więc i od wichru bezpieczny.