Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/221

 — Jak tobie robię, to mi nawet nie męka!
 — I mnie przy tobie straszna ochota.
 — A nu, Łysy — kudy, Kraśko!
 Prędko szli, bo nęciła ich chata i niedzielny odpoczynek.
 — Już gorszej „suchoty“ (męki) cały rok nie będzie! — mówił Kalenik. Ni żniwo, ni rola tak mocy nie naderwie, jak ten sianokos pohany! Teraz już i zarobek we dworze dobry i chleb świeży rychło będzie.
 — Pójdziesz w zarobki?
 — Pójdę! Trzeba szmat pieniędzy na wesele, a w domu Sacharko mnie zastąpi.
 — A ja do was przyjdę za len odrobić!
 — Poznasz zagony nasze, żebyś na przyszłe lato na swoje łatwo trafiła.
 — A nu — Łysy — czego zostajesz? Wypasłeś się jak lin — teraz się kwap do domu.
 Ot, spać będę jutro — za wszystkie czasy!
 — Jakie tam twoje spanie? Ani poduszki, ani pierzyny!
 — Nieżonatego pierzyna — siano! — zaśmiał się.
 Bose ich nogi i racice wołów zadudniały po dylach mostu. Zostawili za sobą Perechreście i poczęli w nocnych mrokach Hrywdy wyglądać.