Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/229

 Ona też na niego spojrzała po opatrunku.
 — Będzie zdrów, Korniło! — rzekła.
 Tedy stary głęboko odetchnął, i odwrócił się, rękawem ocierając oczy.
 I zaraz do pana przystąpił.
 — Cierpieli my drwiny, i przezwiska, i łajania, i szczekania, a no już krwi nie darujemy! — rzekł z zawziętością.
 — Już posłałem po policyę! — odparł obywatel.
 — Dziękuję panu. Chłopcy! — krzyknął na synów — ty, Wasyl, idź za śladem, a ty, Matwiej, może znak jaki znajdziesz! A wy, baby, cicho, kiedy pani mówi, że żyw zostanie!
 Rozesłał swoich, ale sam został i, na kiju wsparty, przypatrywał się rękom pani, tamującym krew, kładącym płaty.
 I tak doczekał się, aż z omdlenia parobek odszedł.
 Rozejrzał się, zobaczył krew, rękami do głowy sięgnął.
 — Bardzo cię boli? — spytała pani.
 — Boli. A złapali hycla?
 — A któż to był? — rzekł ojciec.
 — Hubeniów Kiryk. Cud, że nie ubił. Oj, świtka cała we krwi!
 Obwiązano mu głowę, a wnet przyjechał policyant, spisano protokół.