Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/240

 Skończyli jeść, i przeżegnawszy się, do ojca zwrócili.
 — Dziękujemy, bat’ku, Bogu i wam za strawę taj za odpoczynek, rzekli razem wszyscy:
 — Na zdrowie wam, dzieci, na moc, taj wszelakie dobro! — odparł stary.
 Rozchodzili się już: kobiety po zielsko dla wieprzaków, mężczyźni do dworu na warty, na objazdy nocne; dzieci układano do snu. Stary jeden zostawał w chacie i kommenderował, lulkę ćmiąc.
 — Bat’ku, ozwała się Marya, sprzątając statki u pieca — mogłabym ja jutro żniwo opuścić?
 — Nie, albo co?
 — W lnie „czyrówkę“ chciałabym zniszczyć.
 — A na coś ją nahodowała! Teraz nie pora. Lnu nie uratujesz, a i dzień stracisz, i krzywdę panu zrobisz. — Po dożynkach to cię uwolnię.
 Matwiej na rosę postoły ozuwał, i do rozmowy się wtrącił.
 — Albo to ona dożynków nie doczeka? Jeszcze nam pierwej chrzciny sprawi.
 Kobieta zapłoniła się i umilkła, a stary się uśmiechnął wesoło.