Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/241

 — Kiedy tak, to jej do żniwa szkoda. Zostań się, Maryo, w chacie.
 — Nie, bat’ku, nie! Pójdę! — zaprzeczyła. On to niepotrzebnie się troska! — dodała, na męża wskazując.
 Matwiej ubrał się już i fajkę zagasił. Spojrzał na żonę ze śmiechem, objął ją ramieniem, i po twarzy pieszczotliwie pogłaskał.
 — A bacz, żeby mi chłopiec był, bo dziewczyn dwie to dosyć — rzekł.
 Kobieta zaśmiała się do niego ślicznie białemi zębami.
 — Chłopca ci się chce, a kołyskę czyś uplótł? — odparła.
 — Jutro wieczorem uplotę.
 — Pamiętaj, bo będziesz musiał na ręku kołysać!
 — Ojoj, będę! Byleś za mnie mórg wyorała. Rozstali się, wesoło żartując.
 Marya zmyła statki, zajrzała do dzieci śpiących, usłała pościel teściowi, obrała kartofli na jutrzejsze śniadanie; krzątała się żwawo, a wreszcie do sieni wyszła, i poczęła w żarnach jęczmień na kaszę rozdzierać.
 Łoskot kamieni uśpił starego Korniłę. Wnet też wróciły kobiety zielskiem obładowane i Prytulanka odpędziła Maryę od żaren.