Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/250

 Stancya ekonomska zawrzała śmiechem zebranej zgrai, a chłopaka żary objęły, i łzy znowu rzuciły się do oczu!
 A wtem z kąta powolny głos Kalenika się rozległ.
 — To twoje, Karpino, konie nosiły przy młynie? Ja widział zdaleka!
 Karpina ku przyjacielowi skoczył.
 — Widział ty? Zkąd?
 — A jaż tam za strugą bronował za odrobek leśny! Kwitu u jegomości proszę.
 — To może ty i złodzieja widział?
 — A jakże!
 — I poznał?
 — Ta dziwo.
 — Któż był? — Huce wszyscy spytali.
 Kalenik poskrobał się w kudły.
 — Nie chce się powiedzieć! Będą klęli, albo i gorzej. „Uczynę“ zrobią!
 — To taki ty druh! — zawołał Karpina, a stary Huc dodał gorzko:
 — Mój chleb na przednówku tobie dobry był, i deski na trumnę się zdały, ale jak mnie bieda, to ty głupiej klątwy złodzieja się boisz! Oj, ludzie, ludzie!
 Kalenik się zawstydził.
 — To powiem. Niech przyjdzie, co chce!