Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/251

 Tychon Czyruków to był. Szedł z „werszą“, konie nastraszył, a potem chomont zdjął, taj poszedł.
 — Daj tobie Bóg zdrowie! — wykrzyknął Karpina, rzucając się do drzwi.
 Wypadł jak szalony, i pędem na wieś pognał.
 Wrócili Huce do chaty uradowani, i czekali go na wieczerzę.
 Wpadł zdyszany, rozgorączkowany, ale z pustemi rękami.
 — Co to będzie, bat’ku? wołał od progu. Nie chcą oddać!
 — Jakto?
 — A nie chcą! Złajali mnie jeszcze!
 — Słyszeliście! — wybuchnęli bracia.
 — Cyt’! — rzekł Korniło. — Jakże, zapierają się?
 — Ale! Znać — nie znają.
 — Toż Kalenik widział! — Mówiłeś?
 — Mówiłem. Tychon na chwilę zgłupiał, ale stary powiada: Kiedy widział, to niech przyjdzie i znajdzie. Będzie on swoją śmierć tak widział!
 Widać, że ukradli, a teraz wstydno się przyznać! Schowali i zataili!
 — To sprowadzić starostę, i przetrząsnąć im chatę! — krzyknął Matwiej.