Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/253

ludzi się czepia. Ja was na sąd podam za obmowę.
 — A, podacie, i owszem! — wybuchnął Karpina. Świadki mam, co widzieli, jak Tychon brał.
 — Zgorzą twoje świadki i ty, nim dowiodą.
 — Zobaczymy!
 Stary Korniło stał na kiju oparty, i ostro w znachora patrzał.
 — Ostatnie słowo, Oksenty! Nie oddacie nam tej straty? — rzekł, trochę głos podnosząc.
 — Zgiń, przepadnij z twoją przyczepką! Nie brali my, i nie oddamy.
 — Nu, to ja ciebie już turbować nie będę, ani na sąd nie podam. Niech moje przejdzie. Tylko ci jedno życzenie zostawię!
 Tu głos jeszcze podniósł, rozdrażniony fałszem i gniewny okropnie.
 — Za taką prawdę, jaką ja od ciebie wziął, niechże ci Bóg weźmie, co masz najlepszego, Amen!...
 To powiedziawszy, wyszedł z chaty, a Karpina drzwi z hałasem zatrzasnął.
 — Bat’ku! Mnie czegoś straszno od tej klątwy starego Huca! — szepnął po ich wyjściu Tychon. — Ja ten chomont odniosę!